Ψωνίζοντας κρυφά

Σύμφωνα με πληροφορίες προσωπικού μου ανταποκριτή, οι γυναίκες συνεχίζουν να ψωνίζουν επώνυμες μάρκες (άλλωστε, πώς αλλιώς θα επιβίωναν τα καταστήματα;) Ξέρετε γυναίκα που να μην ενθουσιάζεται με το shopping;
Όμως, το να κυκλοφορείς στους δρόμους με χάρτινες πολυτελείς τσάντες γεμάτες εμπορεύματα και το τεράστιο λογότυπο της επώνυμης μάρκας επάνω, είναι κραυγαλέο.
Οπότε, πολλές σοφές γυναίκες που έχουν τα χρήματα να ψωνίσουν, αλλά δεν θέλουν και να προκαλούν, ακολουθούν την παρακάτω στρατηγική: ψωνίζουν μυστικά!
Μπαίνουν στο κατάστημα, διαλέγουν το εμπόρευμα, πληρώνουν και φεύγουν χωρίς να το πάρουν μαζί τους (άσε που όποιος το κλέψει στο δρόμο, έκανε το μεροκάματο της μέρας). Στη συνέχεια, τηλεφωνούν σε ένα ταξί και πηγαίνει ο ταξιτζής και παίρνει τα επώνυμα πράγματα για να τα πάει στο σπίτι.
Έτσι, το κορίτσι μας, η σοφή κυρία δεν προκαλεί, δεν εμφανίζει κραυγαλέα την οικονομική της -ακόμα– ευεξία και άνεση.
Σωστό και όλοι μας επικροτούμε. Μη φτάσουμε, όμως, και στο σημείο που μας διηγείτο κάποτε ένας πελάτης που είχα. Ο πατέρας του, που ζούσε στη Μικρά Ασία, μεταξύ πάμφτωχων (Τούρκων) ήταν ευκατάστατος. Όποτε, λοιπόν, οι ευκατάστατοι Έλληνες αγόραζαν καινούριο ρούχο, αμέσως κολλούσαν στα μανίκια ένα κομμάτι μπάλωμα (όπως σήμερα τα δέρματα) για να φαίνεται παλιό. Το ίδιο και τα σπίτια τους. Απ’ έξω ήταν ασοβάτιστα και ταπεινά για να μην προκαλούν και μέσα υπερπολυτελή -με τα δεδομένα της εποχής.
Αλλά, ας ξεχάσουμε όσους έχουν χρήματα, κι ας πάρουμε τους υπόλοιπους. Ποτέ στη ζωή μου πριν δεν έχω δει τόσες πολλές εκπομπές telemarketing. Τα χρήματα που οι επιχειρήσεις αυτές κερδίζουν -ίσως- από το να μην πληρώνουν ενοίκιο -αν και νομίζω ότι όλοι έχουν και καταστήματα ή εγκαταστάσεις– τα πληρώνουν σε τηλεοπτικό χρόνο.
Και τι δεν πωλείται στις εκπομπές αυτές… χαλιά, σεντόνια, μαξιλαροθήκες, έξυπνες σίτες, μαγικά καλσόν, συγκλονιστικά σουτιέν, μοναδικές ψηστιέρες, μαχαίρια, αυτοκόλλητα για τις χαραμάδες, βιβλία, αυτοκίνητα, …μια ολόκληρη πόλη αγορών.
Σαν ένα εμπορικό κέντρο μέσα στις συσκευές τηλεόρασής μας. Διαλέγεις, τηλεφωνείς -οι περισσότεροι– και σου τα παραδίδουν, συνήθως επί αντικαταβολή. Όλα αυτά για να πωλούνται σίγουρα έχουν ένα μεγάλο πελατειακό κοινό. Που, επίσης, αγοράζει κρυφά. Ποιος ξέρει αν αγόρασες και τί; Ο γείτονας; Αποκλείεται! Ούτε πηγαίνεις σε κατάστημα ούτε κουβαλάς σακούλες. Βέβαια δεν ψωνίζεις από το telemarkeiting για να μην σε δουν οι γείτονες.
Συνήθως βλέπεις κάτι, σου αρέσει -σπάνια επειδή σου λείπει– και αμέσως θέλεις να το αγοράσεις.
Όμως και πάλι η πράξη αγοράς είναι αθέατη.
Όπως ήταν αθέατες οι πράξεις αγοράς στα 80’s και τα μισά 90’s, όταν πανέξυπνες κυρίες ταξίδευαν στις πρωτεύουσες της Ευρώπης -κυρίως Μιλάνο ή Φλωρεντία– γέμιζαν μια βαλίτσα με ρούχα από στοκάδικα και επέστρεφαν στη χώρα μας πουλώντας το εμπόρευμα της βαλίτσας. Κρυφά, όμορφα, κι απλά και σε πολύ καλές τιμές. Αν είχες πρόσβαση στην κυρία ή στις φίλες της, έμπαινες και συ στον κύκλο των υποψήφιων αγοραστριών.
Τώρα που όλοι ετοιμάζονται για διακοπές ή ήδη έχουν αναχωρήσει για τα νησιά, ένα νέο κύμα εξορμήσεων στα μαγαζιά προγραμματίζεται για να προετοιμαστούμε εμείς οι γυναίκες για τις εμφανίσεις μας, στα σοκάκια και στα άπειρα σκαλοπάτια νησιών και χωριών.
Ας θυμηθούμε τη Τζάκι. Τι φορούσε πάντα; Flat πέδιλα, γυαλιά ηλίου, παντελόνι κάπρι και t-shirt με μανίκι τρουά καρ (στα πλακόστρωτα πας, όχι στο κόκκινο χαλί). Αυτά χρειαζόμαστε προς το παρόν. Όλα τα υπόλοιπα τσαντάκια, βραχιολάκια, παρεό, ψηλοτάκουνα (!) όπως πάνε με τη βαλίτσα, έτσι γυρίζουν.

Κατερίνα Τσεμπερλίδου
www.tsemperlidou.gr
www.facebook.com/Tsemperlidou