Πειράζει που δεν θέλω να κάψω το σουτιέν μου; #Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας

Είσαι η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Ξυπνάς. Ετοιμάζεις καφέ. Χωρίς ζάχαρη. Η ζάχαρη παχαίνει. Τρως μία φρυγανιά. Ολικής αλέσεως. Χωρίς βούτυρο. Το βούτυρο μεταλλάσσεται σε χρόνο dt σε κυτταρίτιδα. Ένα γρήγορο ντους αποφεύγοντας να δεις το γυμνό σου σώμα. Βάζεις αντιρυτιδική. Όχι ότι κάνει και τίποτα. Οποιο ρούχο κι αν φοράς θα ήθελες να είναι τουλάχιστον ένα νούμερο μικρότερο…Μακιγιάρεσαι στα πεταχτά. Θα ήθελες να είσαι 10 χρόνια νεότερη. Ψεκάζεσαι με το άρωμα σου. Εκεί που περιμένεις να φιληθείς , όπως θα έλεγε και η Κοκό Σανέλ. Τσάντα, κλειδιά, λεφτά, κινητό. Μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη της αυτοεκτίμησης. Μία καινούργια μέρα στην αρένα της άνισης σύγκρισης αρχίζει.
Η «Μπίμπι Μπο» πέθανε, η «Μπάρμπι» πάτησε τα 50 κι εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία. Με τις καλύτερες των προθέσεων κι όσο κι ακομπλεξάριστα να το δεις, καμιά μας δεν μπορεί να επιζήσει.

Mε μία Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας να αιωρείται πάνω από τα καλοχτενισμένα μας κεφαλάκια, η «γιορτή» -που έγινε ιδέα, κίνημα, κάψιμο σουτιέν, διαδήλωση, Logo σε Τ-shirts-μέχρι και ευκαιρία για ελκυστικά πακέτα για γυναικοεξόδους σε μπουζουκλερί με τα ποτά κερασμένα κατάντησε- μοιάζει περισσότερο με καλή ευκαιρία αύξησης πωλήσεων για ανθοπωλεία και λιγότερο με επέτειο άξια αναφοράς.

Τη στιγμή που ο πλανήτης Γη παραμένει το πιο εχθρικό περιβάλλον για την πλειονότητα των γυναικών, προτιμώ από το να αρχίσω να παραθέτω δραματικά στοιχεία που σφραγίζουν το δεύτερο φύλο και τη βαριά του μοίρα να την κάνω γυριστή στους άντρες.
Με τέτοια καταιγίδα σεξιστικών προτύπων και συννεφάκια αισθησιακού υπονοούμενου, μόνο τα ξέκ@λα επιβιώνουν. Όταν το infotainment φοράει καυτά σορτσάκια, οι λαχανοντολμάδες τυλίγονται με δερμάτινα leggings και δωδεκάποντα stilettos και τα δελτία ειδήσεων στριμώχνονται σε πλούσια ντεκολτέ εσύ πώς να καταπιείς ότι η πραγματική ομορφιά – αυτή που φωνάζουν οι ψυχολόγοι και οι μάνες στα 12χρονα κορίτσια τους κρύβεται στην προσωπικότητα, την ψυχή, την κουλτούρα σου, την ευφυΐα, το στιλ, το χιούμορ. Μόνο σαν σαχλό ανέκδοτο, ακούγεται…

Μέρα με τη μέρα, διαφήμιση με τη διαφήμιση, μήνυμα το μήνυμα όλο και πιο χάλια αισθανόμαστε. Είμαι κι εγώ μία από τις πολλές πλέον με σχεδόν μηδενική αυτοπεποίθηση. Ως πότε θα συγκρίνομαι; Τι θα συνέβαινε αν μία μέρα όλο το σύστημα ερχόταν τούμπα; Κι αν έτσι ξαφνικά ο διπλανός σου κύριος στη ζωή, στο κρεβάτι, στο γραφείο, στην παρέα γινόταν το νέο target group του ωραίου και καταναλωτικού μας κόσμου; Αντιστοίχως και απολύτως Ισότιμα, λοιπόν, ας διηγηθούμε ξανά το παραμύθι από την απέναντι όχθη.

Ο άντρας της διπλανής πόρτας με την κοιλίτσα του, τις αρχές φαλάκρας,τα μασημένα νύχια, την καρατριχάρα παντού,τις στραβές γάμπες, την ατσούμπαλη μύτη, τα λυμφατικά μπρατσάκια, την γυναικομαστία, τους αγύμναστους κοιλιακούς- χωρίς καν το άλλοθι της γέννας-έχει να αντιμετωπίσει αποκλειστικά και μόνο Ημίθεους.

Για κάντο εικόνα… Καλογυμνασμένοι κλώνοι Σπαλιάρα παντού.., να γλύφουν αθώα το νέο 0% παγωτάκι τους, να παραλαμβάνουν πετρέλαιο από το βυτιοφόρο φορώντας μπουρνούζι χαλαρά δεμένο έτσι ώστε σε κάθε προσπάθεια ελέγχου της στάθμης στον καυστήρα να αποκαλύπτεται το sexy περιεχόμενο, να λανσάρουν αντιιδρωτικό πατούσας με zooμ όχι στην πατούσα αλλά στην ….., να μασουλάνε σοκολατάκια γυμνοί σε μεταξωτά σεντόνια που σιδερώθηκαν με το νέο ατμοσίδερο «Ουάου», να πλένουν Κυριακή το αμάξι με κολλητά βρεγμένα μακό γλείφοντας φιλήδονα τα χείλη τους κάθε φορά που τρίβουν την επίμονη κουτσουλιά του περιστεριού στο παρμπρίζ, να ανοίγουν το καπάκι της νέας σάλτσας τομάτας με μεσογειακά βότανα φυλακίζοντας το στους γρανιτένιους προσαγωγούς τους. Φτάνουν αυτά ή θέλετε κι άλλα;

Αν αυτά συνέβαιναν πειραματικά για λίγους μήνες κι όχι δεκαετίες όπως συμβαίνει με εμάς τις γυναίκες η επόμενη σεξουαλική συνεύρεση, αυτού του δυστυχισμένου target group – θα επιτυγχάνονταν έπειτα από πολύχρονες συνεδρίες με σύσσωμο το επιστημονικό δυναμικό του Σεξολογικού Ινστιτούτου.

Κάτια Μηλιαράκη #Katmilamila_TheBlog